(28) Para Siempre

In mijn jeugd was de negenentwintigste juli steeds een feestdag. Mijn vader vierde dan zijn verjaardag en omdat –in mijn herinnering- het weer bijna altijd meewerkte werd onze tuin voor deze gelegenheid feestelijk “opgeschmuckt” Op het moment dat ik dit schrijf bedenk ik ineens dat ik de keren dat het te koud en te nat was uit mijn geheugen gewist heb. Nu –anno 2013- vieren we deze verjaardag al twaalf jaren niet meer, gewoon vanwege het feit dat een lichaam niet het eeuwige leven heeft.

Reeds voor mijn zestiende verjaardag werd mijn vader ernstig ziek, althans: zo ervoer ik dat. Een zwaar hartinfarct maakte een einde aan een tijdperk van schijnbare onuitputtelijkheid. De man die tot dan bergen verzetten kon moest revalideren en accepteren dat het leven in een lager verzet geleefd moest worden. Vanaf dat moment ontstond er bij mij een obsessievelijke angst om één van mijn ouders te verliezen. Steeds was ik bang dat de geringste opwinding een einde aan mijn vaders leven zou maken. Toen ik zelf twee maanden na zijn hartinfarct een ongeluk kreeg –ik liep door een glazen pui- was ik maar voor één ding bang: zijn reactie wanneer hij me zou zien met mijn gezicht in het verband. Jaren na elkaar beleefde ik geen plezier aan mijn vliegvakanties omdat ik steeds te ver van huis was om snel terug te kunnen keren als het nodig was. Achteraf besef ik dat dit twintig jaar van mijn leven in beslag heeft genomen en onnodig was. De dag kwam, dat was onvermijdelijk, op 11 februari 2002. Elf dagen na de geboorte van onze zoon Rodger.

De meesten van ons zijn een heel leven bang voor de dood. We weten niet wat het ons brengt en we hebben angst om mensen in onze nabijheid te verliezen. De dood betekent voor velen het einde van alles omdat we niet beter weten. Ik ben ervan overtuigd dat het hebben van een lichaam slechts een tijdelijke vorm van ons bestaan is en dat we er altijd zullen zijn. We zijn tevreden wanneer onze geliefden op een hoge leeftijd sterven en roepen oeh en aah als dit voor onze begrippen te vroeg gebeurt. Wanneer een lichaam sterft verandert slechts de vorm. Zie het als een trein. Onze gestorvenen zijn er wel maar zitten in een andere coupé. We zien ze niet. Wanneer we diep in ons zelf naar binnen gaan zoals in een droom bijvoorbeeld dan lopen we door de samengekoppelde treinstellen en komen hen weer tegen. In de eerste nieuwjaarsnacht na het overlijden van mijn vader bezocht hij me in een droom. Hij kuste me op mijn wang en wenste me een gelukkig Nieuwjaar. Ik voelde zijn baardstoppels in mijn gezicht. Toen ik over een ruiterpad wandelde en een horzel me bleef aanvallen vroeg ik hem om hulp en weg was het beest. Ik kan nog tal van voorbeelden opnoemen waardoor voor mij vast is komen te staan dat de dood niet het laatste woord heeft. Tijd bestaat niet echt. Het is moeilijk uit te leggen in een paar zinnen dat alle tijden zich slechts in één moment afspelen. Het verleden bestaat niet en de toekomst evenmin. Alles speelt zich op een moment af. NU!  Het besef van een horizontale tijdsbalk werd ons gegeven maar tijd is niet te meten zoals een afstand tussen twee punten. Alles wat er is was er al altijd en zal er ook altijd zijn ook al veranderen de vormen. Voor God is een dag als duizend jaren en duizend jaren als een dag! (Petrus 3:8-14) De dood reist ons hele leven als metgezel met ons mee, vanaf de dag dat we ter wereld komen. Als we accepteren dat hij ooit als een vriend ons of onze geliefden zal verlossen van een ziek of vermoeid lichaam dan hoeven we niet steeds in angst te leven.  Een goede vriendin die op haar veertigste aan ongeneeslijke longkanker leed zei op haar sterfbed tegen me: ‘Ik moet het toch een keer doen en jullie zullen daar nog een heel leven bang voor zijn’

Maandag, 29 juli 2013.

Om half tien ’s ochtends had ik een afspraak bij de radioloog om een röntgenfoto en een echo te laten maken van mijn schouder. Ik plande een bezoekje aan het kerkhof en sprak af met een tatoeëerder om een lettertype uit te zoeken voor een tekst die ik op mijn onderarm wilde laten zetten. Gewoon klein en in mijn ogen charmant: para siempre. Spaans voor altijd. Mijn liefde voor de Spaanse taal is nog een overblijfsel van twee jaar Spaanse les vanwege een voorgenomen emigratie naar het eiland Fuertaventura ergens in het begin van de negentiger jaren. Eerlijk gezegd ben ik niet altijd gecharmeerd van tatoeages omdat ik het vaak meer op verminkingen vind lijken. Tattoos zijn mode-onderhevig maar niet zo gemakkelijk inwisselbaar als een ouderwetse winterjas.  Maar toch, soms zijn ze subtiel en tijdloos maar dat is een kwestie van smaak. Mij werd de mogelijkheid geboden om nog die zelfde dag de tattoo te ontvangen en omdat het de verjaardag van mijn vader was en ik ooit besloot om op deze dag steeds iets memorabels te doen dacht ik niet lang na. Voor altijd oftewel Para Siempre betekent voor mij dat ik mijn vader niet (meer) mis, dat klinkt raar maar dat komt omdat ik zijn aanwezigheid steeds voel. Ik vraag nooit tevergeefs om raad. Hij heeft een andere vorm gekregen en is niet fysiek aanwezig maar is er wel en zal er altijd zijn. Net zoals wij er ook altijd zullen zijn. Altijd!

Naschrift.

Bovenstaande tekst betekent niet dat je geen verwerking nodig hebt. Ik maakte de fout om het niet te doen. Dit kwam mede door de geboorte van Rodger vlak van te voren, drukte op de zaak en het walgelijke idee dat ik mijn gezin niet mocht opzadelen met mijn tranen. Een vader toont geen zwakte, die is er voor zijn gezin. Zeven jaren wist ik het te verbergen. Ik voerde diepgaande gesprekken met klanten over hun problemen waardoor zij zich beter voelde bij het verlaten van de zaak. Ik verdiepte me in alles wat met zelfhulp, innerlijke groei, communicatie en coaching te maken had maar kon mezelf ineens niet meer helpen. Het verdriet dat ik jaren wist te onderdrukken kwam er in één jaar uit. Maar na een dal komt een berg en na het beklimmen van die berg wordt je sterker. Je hebt een schaduwplek in je psyche, een muurkast waar je alle bagger in stopt waar je niet aan wilt denken maar eens dan komt er een dag,  dan zoek je iets en valt het uit de kast terwijl je vergeten was dat je het er eens ingestopt had. In de encyclopedie staat een uitleg over het werkwoord ‘verwerken’: Ermee bezig zijn tot je het kunt aanvaarden. Pas als je daar beland bent zal je de signalen merken en weet je dat aan niets een einde komt.

(27) EEN GESCHENK UIT DE HEMEL

Donderdag 6 juni 2013

Op een van de eerste warme zomerdagen van dit jaar strijkt er een jonge kauw* op onze tuin neer. Op zich niet zo bijzonder want om ons huis leeft een kauwenkolonie. Wij hebben dat te danken aan de hoge daken en de vele schoorsteenpotjes die niet meer in gebruik zijn. Ook de hoge platanen aan de voorzijde van ons huis bieden slaapplaatsen aan de vogels. Auto’s worden volgepoept maar omdat het ooit een eigen keuze was om in de –voor ons- mooiste straat van Brunssum te wonen nemen we die schilderijen op de koop toe.
Eerlijk gezegd wist ik nooit dat het kauwen waren. Het waren zwarte vogels dus ik rangschikte hen onder de kraaien. Sterker nog: ik wist helemaal niets van deze vogelsoort in tegenstelling tot nu. Ik weet niet alleen veel van de kauw, ik begrijp hen steeds beter en ben zelfs bijna een van hen.

Het mooie weer zorgde voor een rustige dag in de kapsalon en omdat ik de klantenafspraken wist te clusteren kon ik ’s middags een paar uurtjes vrij nemen om mijn zus in het ziekenhuis te bezoeken. Ik ging eerst naar huis om onze hondjes uit te laten en zag de jonge vogel op het tuinpad zitten. Zijn vleugels waren zwaar alsof er lood in verstopt zat. Een gezonde vogel houdt zijn vleugels strak tegen het lijf. Ik maakte direct een foto van dichtbij en zette deze op Facebook. Al snel reageerde iemand en maakte me duidelijk dat dit een kauw was en geen kraai en dat deze soort heel gemakkelijk tam te maken is. Ik geloofde het wel, ik had geen interesse in de opvoeding van een vogel dus schonk er verder geen aandacht aan en ging op weg naar het ziekenhuis. Onderweg dacht ik aan het beestje en aan wat hem kon overkomen omdat de tuin dagelijks wordt bezocht door andermans katten. Het voelde niet goed dat ik hem aan zijn lot had overgelaten maar tegelijkertijd was ik ervan overtuigd dat hij er  ’s avonds nog zou zijn als het de bedoeling was dat ik hem onder mijn vleugels zou nemen.

Ik ben er al lang achter dat toeval niet bestaat zoals de meesten van ons het ooit leerden te interpreteren. Ik schreef er ooit een uitgebreid artikel over. Toeval of synchroniciteit. In het universum is elk tijdstip perfect gepland hoewel het vaak moeilijk te begrijpen valt en ons pas later duidelijk wordt over het waarom. Mijn gevoel was goed. De kauw was er ’s avonds nog steeds echter op een ander plek in de tuin. Ik weekte een cracker en stopte het met geweld in zijn strot. Met een spuitje nog wat water erachteraan en hopend dat hij er de volgende ochtend nog levend zou zijn.

Vrijdag  7 juni
Zoals elke ochtend kijk ik eerst naar de tijdlijn op Facebook. Tot mijn verbazing zag ik een privé-bericht waarin een volstrekt vreemde Facebooker mij heel veel informatie gaf over hetgeen een jonge kauw graag eet en wat bevorderlijk is voor de groei. Hij had via-via gelezen over de zielepoot die ons had uitverkoren om te zorgen. Zelden komt het voor dat ik op vrijdag pas om 10.00 uur mijn eerste klant heb maar deze ochtend werd mij de tijd geschonken om naar een dierenspeciaalzaak te gaan en om de adviezen op te volgen. Ik kocht opfokvoer voor zangvogels, insectenpattee en mottenlarven en voerde dit enigszins met geweld aan het hongerige beestje. Al snel vertrouwde hij  mij en sperde ’s middags zijn bekje wijd open om de lekkernijen te ontvangen die ik voor hem in petto had.

In de dagen die volgden groeide het vertrouwen en ik gaf hem de originele naam ‘Sjakie’. Gefascineerd door het hoge IQ van een kauw leerde ik hem steeds weer iets nieuws. Zo werd er alleen gevoerd wanneer hij netjes op de ladder ging zitten en op het commando ‘snoetje-poetsen’ veegt hij zijn snavel aan mijn mauw af. Een goede vriend adviseerde mij het boek ‘kauwen in de spiegel’. Ik kocht het voor 7,74 Euro op Marktplaats en las over hun taal, de hiërarchie binnen een kolonie en hun relaties. Tot voor kort speelde de kauwenwereld zich boven mijn hoofd af maar sinds dit geschenk kijk ik meer naar boven dan ooit tevoren. Ik neem hun relaties waar en hun samenspan tegen gevaar van hun belagers. Ik besloot meer gezinsleden te betrekken bij het voeren van “onze Sjakie” omdat ik al binnen een paar dagen merkte dat hij zich alleen aan  mij wilde hechten. Na iedere voederbeurt wil hij in mijn nek kruipen om vervolgens door mijn haar te kroelen. Wanneer ik hem op zijn ladder zet en weg wil gaan weigert hij me te laten gaan en herhaalt zijn gevlei. Het is nooit mijn bedoeling  geweest om een dier in het wild aan zijn natuur te onttrekken maar wanneer ik hem aan zijn lot had overgelaten was  hij een prooi voor de poes  geweest.

De vriendschap en het wederzijds begrip is ongekend. Ik kan me voorstellen dat onwetende mensen mijn verhaal sterk overdreven vinden maar het is echt waar: het is een geschenk wanneer een verzwakte kauw jou uitzoekt om verzorgd te worden.

Vorig jaar rond deze tijd lag er een zwaargewonde vogel op het trottoirs. In de veronderstelling dat het een jonge kraai was raapte ik hem op en keek wat ik voor hem kon betekenen. Het diertje had inwendige bloedingen en schreeuwde het uit van de pijn.  Ik besloot hem uit zijn lijden te verlossen en maakte het dood. Ik vind het steeds een 'rotkarwei' om een dier van het leven te beroven en doe dit alleen als het strikt noodzakelijk is. Nu, een jaar later, ben ik ervan overtuigd dat het een juiste beslissing was. Mijn beloning was een geschenk uit de hemel. Een geschenk dat Sjakie heet.
Wanneer Sjakie goed kan vliegen geef ik hem zijn vrijheid terug. Hij zal dan kiezen tussen mij en de kolonie waaruit hij komt. Ze spreken immers hetzelfde dialect en herkennen elkaar. Stiekem hoop ik dat hij voor mij kiest maar valt zijn keuze op een relatie met een soortgenoot dan zal ik hem met pijn in mijn hart laten gaan. Wanneer blijkt dat “hij” een “zij” is dan zal ik dit schrijfsel aanpassen.

In tegenstelling tot al mijn andere voortbrengselen interesseert het me niet of dit stuk gelezen wordt. Ik schreef het opdat ik nooit de details zal vergeten van het geschenk van 2013. Een geschenk uit de Hemel, een speciale liefde.

*Limburgers spreken zelden van een kauw. In het zuiden van het land noemen wij dit een "döalke".