(18) Wij zijn allen één. Waar of niet waar?

Zijn we echt allemaal met elkaar verbonden? Zul je zelf ervaren wat je een ander hebt laten ervaren, zowel positief als negatief?  Omdat we allen één zijn? Heeft al wat leeft een ziel? Hoe ziet die ziel eruit en waar huist deze in het lichaam? Kan de ziel kiezen in welk lichaam zij wil ervaren?  Bovenstaande vragen hielden mij wel eens bezig. De antwoorden op mijn vragen vond ik voor een groot gedeelte in het "Derde Gesprek Met God"  van Neal Donald Walsch (hierna afgekort als NDW). Hoe verklaar ik dat ik een hekel aan iemand kan hebben? Het idee dat sommige mensen met mij verbonden zouden zijn, doet me sidderen. Denk nu niet dat ik een lijstje met namen heb van mensen waaraan ik een bloedhekel heb, maar zoals zo velen onder ons ken ik wel een paar personen waarmee ik echt niet verbonden wil zijn.

Zoals ik in een vorige column al eens schreef, kiest de ziel een lichaam om te ervaren hetgeen zij wil ervaren. Ook kiest de ziel om als oude en ervaren ziel ter wereld te komen of om met een schone lei, zich niets herinnerend, te beginnen. Ook weet de ziel hoe lang deze het aardse lichaam nodig heeft en heeft ze de vrijheid het lichaam te verlaten wanneer haar lessen geleerd* zijn. (*lees: herinnerd) Elke ervaring, hoe goed of slecht wij deze ook mogen beoordelen, is een keuze van onze ziel, een ervaring die zij nodig heeft om te groeien. Het feit dat er nog enkele mensen zijn die mijn bloeddruk doen stijgen geeft aan dat mijn ziel nog een tijdje "in de leer" zal zijn.

Hoe ziet de ziel er uit?

Volgens NDW is de ziel groter dan het lichaam. Hiermee gaat de fabel dat de ziel ergens onder of achter het hart zit niet op. Het lichaam wordt omringd door de ziel. De hierboven geplaatste foto kwam ik op het internet tegen en zette mij aan tot het schrijven van deze column. Volgens de openbaringen van God aan NDW zijn wij allen afkomstig van één en dezelfde ziel maar hebben we er zelf voor gekozen om ons af te splitsen zodat we allen een eigen ziel hebben. Ook dieren hebben een ziel. Als je daaraan twijfelt: kijk dan eens diep in de ogen van een dier. Het is onwaarschijnlijk dat een ziel die in een mensenlichaam heeft gehuisd een reïncarnatie verkiest naar een dieren-lichaam. Heb dus geen angst dat je bij het spitten in de tuin jouw opa of oma door midden klieft want die theorie verwijs ik naar het rijk der fabelen.
 Hoe ziet dan die verbondenheid eruit? Volgens NDW kun je het vergelijken met ruimtes in een huis. In een huis is de lucht in de keuken dezelfde als die in de woonkamer, de slaapkamers, de hal en het toilet. Alle ruimtes zijn met elkaar verbonden waarmee ook de lucht. Toch lijkt het dat er in ieder vertrek een andere lucht hangt. In de keuken zal het door de geurtjes die het bereiden van eten met zich meebrengt anders ruiken dan in de woonkamer, maar de lucht is dezelfde. In het toilet waar regelmatig de spuitbus wordt gebruikt ruikt het ook weer anders maar ook weer dezelfde lucht. Het verschil is dat de lucht in het ene vertrek je beter bekomt dan die zelfde lucht in de andere ruimte. Mensen zijn ook met elkaar verbonden maar door hun verscheidenheid in gedrag zoeken gelijkgestemden elkaar op en vertoeven ze graag met elkaar.


Mijn vorige artikel ging over “vergeven”. Ik kreeg een reactie van iemand die vond dat ze wel kon vergeven maar ze vond het wel beter om de personen die zij vergaf, niet meer te zien. Ik vind dat heel begrijpelijk. Ik zie regelmatig mensen voorbij gaan die ooit deel van mijn leven uitmaakten. Ik ben niet boos en haat ook niemand maar ik voel me ook niet prettig in hun nabijheid ondanks de verbondenheid.


Ik geloof dat zielen afspraken maken voordat ze in een lichaam huizen, maar of onze geest deze afspraken herinnert,….dat is nog maar de vraag. Soms ,ik denk heel soms, komen zulke zielen elkaar tegen. Zijn dit zielsverwanten? Zijn dit tweelingzielen?  Kunnen zielsverwanten ook in een vorig leven broer en zus zijn geweest waardoor er een verwantschap wordt waargenomen die men zomaar verwart met liefde zoals in een relatie? We willen zo graag alles begrijpen opdat het grote mysterie geen mysterie meer is. Maar wij aardse stervelingen begrijpen gewoonweg niet alles, althans: IK niet. En dat is maar goed ook, anders bleef er niets meer over om te leren, om  te ervaren. Mijn visie van de ziel, hoe deze eruit ziet en hoe deze opgaat in een andere ziel alsof ze ooit, daarginds, de afspraak hebben gemaakt elkaar terug te vinden in deze menselijke  vorm, zie ik in een perfecte weergave terug in bovenstaande foto.

Ja, wij zijn met elkaar verbonden. Zodanig dat alles wat we een ander aandoen, wij ons zelf aandoen. Zodra wij onze aardse banden verbreken zullen we dat ervaren. Pijn of verdriet die wij anderen aandeden zal onze pijn en verdriet worden. De vreugde die we aan mensen gaven zal onze vreugde zijn. 

Ik weet bijna zeker dat er lezers zijn die meer weten van de ziel en haar verbondenheid. Ik zou het heel fijn vinden wanneer er aanvullend wordt gereageerd. Kritische reacties zijn ook welkom.  In deze column heb ik voor de vrouwelijke ziel gekozen. Dit deed ik bewust. De ziel is nog mannelijk, noch vrouwelijk, maar het feit dat het onzichtbare - zoals bijvoorbeeld God-  nog te vaak als mannelijk wordt voorgesteld, heb ik vandaag voor een vrouwelijke vorm van de ziel gekozen. ” Zij”  klinkt immers mooier dan “het”..........toch........

(17) Vergeven, dat kun je leren.

Een ander vergeven, is het beste geschenk dat je jezelf kunt geven! 

Vergeven is vaak gemakkelijk als het om kleine dingetjes gaat maar kun je ook vergeven als iemand je echt iets heeft aangedaan? Enige tijd geleden kwam ik op Youtube de "Dalai Lama Mantramix 7" tegen en ik dacht: Wow....dit is het toppunt van vergeven! De Lama vertelt over een monnik die door het Maoïstische bewind in 1959 opgepakt werd en in een Chinese cel belandde. Na achtien jaren in de cel doorgebracht te hebben, werd hij vrijgelaten vanwege een machtswissel in China. De Lama en de monnik zijn goede bekenden van elkaar. Na zijn vrijlating ontmoet de Dalai Lama de monnik in India en praat de monnik over het dreigende gevaar dat in al die jaren gevangenschap op de loer lag.   'Gevaar?'...vroeg de Lama, 'gevaar voor je eigen leven?' 'nee, maar het gevaar, dat ik mijn compassie jegens de Chinezen zou verliezen', sprak de monnik.

Op 4 augustus 2000 werden wij brutaal bestolen. Het was een zwoele zomeravond waarop we de 3e verjaardag van Jill -onze dochter- vierde. Vanwege een dreigend onweer vierden we haar verjaardag binnen, destijds de woning boven onze zaak. Het was de eerste werkweek na onze vakantie en zoals gewoon  mega-druk en een super omzet in de kapsalon. De plaatselijke SRV-man van destijds had mijn klanten van het verhuurbedrijf bediend, waar ik ook na mijn vakantie mocht gaan afrekenen. Dubbel kassa dus! Nu is zo'n goede omzet geen overbodige luxe na een vakantie. Immers, we hadden ook twee weken helemaal geen inkomsten, dus die centjes moesten echt naar de bank. Destijds droeg ik nooit -en nog steeds niet-  een beurs op zak. Tot grote ergernis van mijn vader die vond dat geld niet los in een broekzak hoorde te zitten. Een beurs in je broekzak tekent af en lokt sneller een dief dan een paar briefjes los in je broekzak was mijn antwoord. Toch gebruikte ik in die tijd wel een beurs wanneer ik afrekende bij de klanten van mijn toenmalige verhuurbedrijf Party Limburg. Ik haalde ik het wisselgeld netjes uit mijn horecabeurs. Ik wilde immers niet overkomen als het "type-auto-sloper".
De bewuste avond rende ik na de laatste klant snel de trap op om me wat op te frissen.  In mijn haast had ik de "grote" beurs met  ongeveer 3500 gulden in een open kast op de badkamer tussen twee stapeltjes handdoeken gelegd. Gezellig vierden we de verjaardag van Jill, niet meer denkend aan de beurs op de badkamer waar tevens het toilet was. Pas de volgende morgen miste ik de beurs maar ik kón en wilde niet aan diefstal denken. We waren immers met een klein gezelschap en iedereen was zo zomers gekleed, in T-shirt en korte broek, dat het gewoonweg onmogelijk was om zo'n gevaarte ongezien naar buiten te smokkelen. Het kon slechts één iemand gedaan hebben, een vrouw die met een tas haar kind verschoonde op de badkamer en daarna direct naar huis wilde. In nette juridische taal heet dat dan: aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Een verdachte blijft een verdachte totdat het tegendeel bewezen is. Daar zaten we dan: een geplunderde bankrekening, onze belangrijkste omzet van het jaar gestolen en een stapeltje onbetaalde rekeningen die tijdens onze vakantie onze brievenbus wisten te vinden. Ik had een week lang keihard gewerkt en goed verdiend, maar ik voelde me vernederd tot op het bot toen ik tegen Ingrid moest zeggen dat ze alleen de hoogstnodige boodschappen mocht kopen voor de dagen die volgden.

Al jong was ik van mening dat ik iedereen  betaald moest zetten voor hetgeen mij werd aangedaan. Nam je me te grazen, dan pakte ik je twee keer zo hard terug. De man die ééns mijn liefje afpakte bezorgde ik de slechtste dag van zijn leven en de zatlap die me eens een kroket in mijn gezicht duwde, wachtte ik op in de nachtelijke uren vóór de uitgang van een dancing.   "Vergeven" bestond in mijn wereld niet!  Naarmate ik ouder werd bezocht ik steeds vaker de kerk. De schuldbeleidenis aan het begin van de mis was voor mij zoiets als een wekelijkse "schone-lei-verklaring".  Echter ik piekerde alsmaar door over de mensen die mij destijds zo vernederd hadden met hun hebzucht en hoe ik ze te grazen zou nemen. ....(ik belijd voor de almachtige God dat ik gezondigd heb, in woord en gedachten, in doen en laten)....... Een goede vriendin die toentertijd aan een dodelijke longkanker leed raadde me aan om niet te haten. Ze sloeg met een vuist op haar borstkas en zei: 'als je iemand haat met iedere vezel uit je lichaam dan maakt het jou ziek, mijn ziekte welteverstaan'.  Ik probeerde anders te zijn, ik probeerde te vergeven maar wat was dat verdomd moeilijk. Na het lezen van "lifechanging" lectuur besloot ik werkelijk te gaan vergeven. Ik besefte opeens dat ik het aan mezelf verplicht was. Immers, wie heeft er baat bij de woede die ik voel wanneer ik aan die mensen denkt? Niemand! Het schaadt mij. Straf ik hen door mijn woede? Nee! Ze pakken me nog meer af dan louter geld, namelijk mijn levensvreugde. Met negatieve gedachten schaadt je maar een iemand, jezelf. Ik vertelde Ingrid dat ik de "verjaardagsdieven" had vergeven en dat ik ze zelfs nog koffie met gebak zou aanbieden wanneer ik ze in een lunchroom zou tegenkomen. Ze keek me aan of ze water zag branden. Ik meende wat ik zei, ik vergaf het hen! Ik was ineens dolgelukkig dat ik niet zo ben zoals zij.

Zij waren het die mij lieten zien wie ik absoluut niet wil zijn. Deze mensen hebben mij geleerd te vergeven. Zij hebben me geleerd compassie te hebben met de mensen die het juiste pad nog niet bewandelen. Zij hebben me deels gevormd tot degene die ik "in wording" ben. Ik ben hen dankbaar!

Wanneer je de moed hebt om wonden te laten helen in wijsheid, zal je degenen die jouw wonden maakten kunnen vergeven. Het is niet nobel om superieur aan een ander te zijn, het is nobel wanneer je superieur bent aan je vroegere "zelf" Wanneer je jezelf en een ander kunt vergeven, dan pas zal je werkelijk verlichting vinden.

...moge de Heer onze God zich over ons ontfermen, onze zonden vergeven en ons geleiden naar het eeuwig leven, amen.

(16) De Verhalentafel.

EEN BIJZONDERE ONTMOETING AAN DE VERHALENTAFEL…….

Zondagmiddag 6 november 2011 om 14.36 uur,

(Roger)….lieverd, kijk eens naar deze broek, die heb ik toch schoon uit de kast gepakt? (Ingrid) ‘Ja maar als jij daar nog eerst mee in de tuin werkt krijg ik die spijkerbroek niet in één wasbeurt schoon’. ‘He, verdomme, ik stap zo meteen in de auto naar Den Bosch en heb geen zin om me nu nog om te kleden. Als die mannen strak in het pak lopen dan kom ik daar als enige in mijn spijkerbroek en overhemd’. Wie is Jan Jaap en wie is Martin? Hoe zien ze er uit, hoe zijn ze gekleed?  Verdorie, alsof ik zo onzeker ben. Maar stel je voor: ik stap in Den Bosch een restaurant binnen vergezeld door twee mannen die zich strak in een pak hebben gehesen en ik zit daar bij met mijn –net niet schone- spijkerbroek. Opeens schoot mij te binnen hoe wij ons ontmoetten. Jan Jaap , Martin en ik kwamen elkaar tegen op TenPages.com. Noem het maar de kweekvijver voor aanstormend schrijverstalent. Beiden zijn schrijvers die ongeveer tegelijkertijd hun manuscript hadden gepubliceerd op bovengenoemd schrijversplatform. De personen Jan Jaap en Martin zal ik zo meteen beknopt omschrijven, zodat ik niet te veel afdwaal van het thema “dresscode” waarvan ik dacht dat die er zou zijn. Wanneer je hetzelfde pad bewandelt, elkaar virtueel ontmoet en er opeens een grote drang ontstaat om elkaar “in het echt”  te ontmoeten dan hoef je toch niet voor een kleerkast te staan. Ik besloot te vertrekken als mezelf! Gewoon Roger, zoals Roger zich prettig voelt. Ik twijfelde nog of ik mijn elf jaar oude Hyundaii bus nog even door de wasstraat zou rijden, stel je voor: die Jan Jaap die heeft een glimmende bolide op zijn oprit staan en ik zet daar mijn “volgescheten”  busje achter. Maar nee, ik vertrok naar Den Bosch in mijn dagelijkse kloffies en mijn ”vogelpoep-bus”. Ik woon nu eenmaal graag in een straat waar dikke platanen  huisvesting bieden aan een veelvoud aan vogels. Vogels die net als wij ook stoelgang hebben. De enige verschillen zijn de hoogte en de frequentie. Tijdens mijn rit naar Gemonde (vlakbij Den Bosch,  de woonplaats van Jan Jaap) voelde ik me als een puber die naar zijn eerste afspraakje ging. Ik zou mensen ontmoeten die ik louter kende van het internet. Onze afspraak was om vier uur maar zoals een echte Limburger betaamt te doen wordt er een Limburgs kwartiertje aan vast geplakt en komt iets later.

16.19 uur

De aankomst was meer dan hartelijk. Een warm welkom in een gezellige Brabantse boerderij. Jan Jaap publiceerde zijn manuscript “Woorden Voor Mijn Vrienden” en Martin “Dansen Met Herinneringen”. Jan Jaap is een verhalenman. Hij schrijft verhalen voor vrienden en publiceert deze.  Bij binnenkomst in de gezellige -met riet gedekte- boerderij nam ik plaats op de bank voor de enorme salontafel. De tafel stond vol met “prullaria”. Elk voorwerp op de tafel herbergde een verhaal en het eerste woord dat in mij opkwam was: Verhalentafel! Ja natuurlijk: bij een verhalenman hoort een verhalentafel en een verhalenboek en een………goed verhaal.                                                                  Vanuit Lelystad kwam Martin aan op het station van Den Bosch. Jan Jaap haalde hem op vlak voordat ik arriveerde. Ook had ik wat aandelen in het manuscript van Martin geïnvesteerd en had daarmee een Nintendeo 3DS gewonnen. De laatste zondag in september was een warme zomerdag. Het was heel rustig op TenPages en bij wijze van experiment verlootte hij dit “speeltje” om de stilte te breken onder investeerders die minstens vijf aandelen kochten. Een aandeelhouder kocht er vier en ik acht! Eindelijk was ik eens winnaar van iets! Martin voegde de daad bij het woord direct na mijn aankomst en overhandigde mij de Nintendo.                                                                                                                                                                              

Daar zaten we dan, drie mannen uit verschillende geboortejaren op een gelijke frequentie.  Een vertrouwd gevoel alsof we elkaar al jaren kende. Ik gebruik bewust het woord "leeftijd" niet want leeftijd noem ík de tijd waarin je leeft. Wij leven in 2012, dat is onze leef-tijd! Onder het genot van Franse kaas, olijven en niet te vergeten een Margeaux  uit 1981 praatten en filosofeerden wij alsof we ooit klasgenoten waren. Wij zijn zonder twijfel zeer met elkaar verbonden. De middag vloog voorbij, immers  “time flies when you’re having fun”.  Voor de avond had Jan Jaap  gereserveerd bij een restaurant in de binnenstad waar we heerlijk hebben gegeten. De zesde november werd een dag met een gouden randje. Een dag waarop ik twee mensen ontmoette die mij weer inspiratie gaven. Inspiratie die ik hard nodig had omdat ik al twee jaar aan mijn boek werk maar door vermeend tijdsgebrek niet voltooi.

Na ons etentje in de binnenstad van Den Bosch brachten we Martin weer naar het station. (zie foto) ik had nog een ritje voor de boeg. Een mooie gelegenheid om op de stille snelweg mijn dag te verwerken. Jan Jaap, de verhalenman. Martin, de copywriter die diep over het leven nadenkt. Twee mensen die een onuitwisbare indruk op mij hebben gemaakt mocht ik zomaar ontmoeten. Zomaar, omdat ik rondstruin op TenPages.

In 2012 zal een dag komen waarop ik mijn manuscript op TenPages publiceer.  Ik hoop vurig dat ik ook de steun en de warmte mag ontvangen zoals mijn vrienden dat ontvingen. Deze week verkocht mijn tiende investering alle aandelen. Wat mijn aandelen in de boeken me in de toekomst zullen brengen is nog onzeker maar de vriendschappen zijn rijkelijk.

Heb je ook iets met "schrijven" of zou je eens willen investeren in aanstormend talent, ga dan eens voor de aardigheid naar TenPages.com. Voor een goed advies kun je ook bij mij terecht.Waarom? Ik investeerde in manuscripten en schoot in een half jaar tien keer raak. Dat noemen ze bij TenPages: Een neus voor talent! Mijn meest recente vondst in de kweekvijver van TenPages wil ik jullie niet onthouden. http://www.tenpages.com/manuscript/maan

Het zal me niet verwonderen als we over een paar jaar massaal naar de bioscoop gaan om de verfilming van dit boek te gaan zien. Het is een mooi verhaal en het is geweldig geschreven door Guy Maalste. 

Namasté.........dat rijmt!

(15) TAAL en wat doet het met je.

Wat taal met je doet.
In dit artikel probeer ik uiteen te zetten hoe ons denken wordt beïnvloed door de woorden die wij uitspreken en de woorden die we horen. Door ons taalgebruik -in positieve zin- te veranderen, kunnen we onze gemoedstoestand veranderen of beter gezegd: verbeteren, waardoor we een positievere kijk op de wereld creëren.

Even iets over ons onderbewuste,
Ongeveer negentig procent van ons doen en denken wordt veroorzaakt door ons onderbewuste en tien procent door ons denkvermogen. Het zou niet goed zijn wanneer dit andersom was. Een dag werken zou dan veel te vermoeiend zijn. En een ritje met de auto was dan geen uur vol te houden, wanneer je steeds weer erbij na moest denken welke pedaal je moest intrappen om gas te geven, te remmen of te schakelen. Dit noemen we bewust gepland gedrag. Het bedienen van de pedalen wordt door ons onderbewuste gestuurd. Ons onderbewuste absorbeert -meer dan je denkt- alle indrukken om ons heen. We doen waarnemingen zonder dat we zelf weten dát we ze überhaupt waarnemen. Jouw onderbewuste kun je vergelijken met het verstand van een kind tussen twee en vier jaar. Reclamemakers weten dat ook. Wanneer je bijvoorbeeld naar een interland van het Ned. Elftal kijkt, worden jouw ogen negentig minuten lang gestreeld door de reclameborden van de Nationale Nederlanden. De dag erna gaat heel Nederland echt niet massaal hun verzekeringen bij NN onderbrengen, maar je onderbewuste absorbeert het wel en creëert er een vertrouwd gevoel bij. Ook de toestand in de wereld zoals deze in journaals wordt weergegeven, vormen onze kijk op de wereld. Zodat we vaak het positieve niet meer (kunnen) zien. Wanneer klanten mij confronteren met hun negatief beeld van de wereld, vraag ik hen wel eens naar welke TV-programma's ze kijken. Vaak krijg ik dan het antwoord welke ik al verwachtte. Ze kijken nl. naar alle journaals, actualiteitenprogramma's, twee vandaag, achter het nieuws etc.

Het gebruik van onze taal en ons onderbewuste.
De  bovenstaande alinea is bedoeld om in "Jip en Janneke-taal" aan te geven hoe beïnvloedbaar onze "onderbuik" is. In jouw eigen spreektaal zitten misschien genoeg ingrediënten om jou een rotdag te bezorgen. Ik streef er in ieder geval naar om geen extreme leugens uit te spreken.  Ter verduidelijking: extreme leugens zijn woorden die alle andere mogelijkheden uitsluiten zoals nooit; altijd; niemand; iedereen; helemaal; alles; niets; overal en nergens. Meestal zijn dit leugens en door het gebruik ervan ontstaat vaak onduidelijkheid in ons onderbewuste en beperken wij onszelf. Hoe voel je je wanneer je onderstaande zinnen uitspreekt? 
Ik kan niets goed doen bij jou.  Niemand houdt van mij.  Iedereen is tegen mij. Ik sta altijd voor iedereen klaar, maar nu heb ik eens iemand nodig, en nu zie ik niemand.
Klapper op de vuurpijl met extreme uitspraken zijn: "overal" is ellende" en "niemand" is te vertrouwen 
Denk erom! Je onderbewuste luistert mee en gaat zulke uitspraken als waarheid ervaren! 


Werkwoorden die jouw stemming beïnvloeden.
 Of beter gezegd: hulpwerkwoorden kunnen je stemming bederven. Mijn achterstand in mijn administratie ontstaat grotendeels uit het feit dat ik er steeds aan "moet" beginnen. Omdat ik wel eens naar een feest "moet" kom ik er meestal laat aan. Wanneer ik lekker aan het tuinieren ben "moet" ik opeens eten. Met tegenzin leg ik dan mijn tuingereedschap neer omdat ik me naar de keukentafel "moet" bewegen. Wanneer je het hulpwerkwoord "moeten" gebruikt, brengt juist dat je in de stemming van alle dingen waarvoor je nooit zelf gekozen hebt. Wanneer je "moeten" vervangt door rooskleurige hulpwerkwoorden zoals: "mogen, kunnen of willen" krijg je meer plezier in de dingen die je voorheen "moest" doen, dus meer plezier in je leven.Denk eens aan de voordelen welke je geboden worden wanneer je iets wil, kan of mag doen. Bijvoorbeeld. Ik wil mijn administratie doen waardoor ik meer vrijheid krijg om andere leuke dingen te doen. We mogen op bezoek gaan bij onze vrienden omdat het er altijd zo gezellig is. Ik wil nu gaan eten waardoor ik meer energie krijg om verder te tuinieren. Door het gebruik van rooskleurige hulpwerkwoorden kom je in de stemming van alles wat je graag doet, waarvoor je zelf kiest.
  
Ik doe mijn best om het woord "moeten" uit mijn vocabulaire te schrappen. het gebruik van extremen beperk ik tot een minimum. Beter gezegd, ik verbeter me zelf direct als ik ze gebruik. Tijdens het schrijven van dit artikel realiseer ik me dat ik mijn kwartaal-aangifte nog moet maken vóór het einde van de maand. Wanneer ik me realiseer dat een bijgewerkte boekhouding vrijheid biedt en ruimte in mijn hoofd dan kan ik er bijna niet meer omheen om het te willen.


Een heel intelligent boekje over taal en een echte aanrader is: Gevangen In De Taal van Paul Liekens. Het is een ankertje (uitgeverij Ankh Hermes) en kost doorgaans slechts vijf euro.

(14) Een gesprek met God.

Enkele jaren geleden kwam ik een verhaaltje tegen dat ik wilde delen, ik verwerkte het destijds in een groter geheel. Een gesprek met God is ongewoon maar ik zou Neal Donald Walsch tekort doen wanneer ik de titel van zijn eerste boek –Een Ongewoon Gesprek met God- zou “stelen”. Tegenwoordig hoor ik steeds meer het woordje “verhuftering”. De maatschappij “verhuftert” maar is dat wel zo? Groeit de groep egoïsten? Is “ieder voor zich en God voor ons allen” de normale gang van zaken tegenwoordig? Ik weet dat dit voor iedereen anders is. Ieder mens kijkt anders naar de wereld en neemt anders waar. Zo creëert een ieder een eigen model van de wereld. Ik zie ze beide en persoonlijk vind ik dat er slechts een kleine groep mensen is die boosheid en ergernis opwekt bij anderen. Ook ben ik van mening dat er een grotere kloof ontstaat tussen de grote groep die naar een hoger bewustzijn groeit en het groepje dat elke vorm van persoonlijke groei tegenhoudt. Wanneer ik in december naar de beelden van Serious Request kijk dan geniet ik van die positieve menigte op een plein. Als er dan ook nog 8.6 miljoen euro geschonken wordt ondanks de recessie, dan word ik nog blijer dan ik al ben.

De bron van het onderstaande “gesprek” kan ik niet vermelden maar het is in ieder geval niet van mijzelf..Wie het herkent mag het zeggen, graag zelfs.

EEN GESPREK MET GOD


Een man had op een dag een gesprek met God en zei: 'Heer, ik zou eens willen weten wat hemel en hel inhouden'. De Heer leidde de man naar twee deuren. Hij opende een van de deuren en liet de man naar binnen kijken. In het midden van de kamer stond een grote ronde tafel . In het midden van de tafel stond een grote pot met stamppot, welke heerlijk geurde en maakte dat de man watertandde. Echter de mensen die rond de tafel zaten waren ziekelijk, hongerig en mager. Ze hielden lepels in hun handen met erge lange handgrepen welke aan hun armen waren vastgemaakt. Het was voor een ieder mogelijk om in de pan met heerlijk eten te reiken en daaruit te eten, maar omdat de lepels langer waren dan hun armen lukte het hen niet om het eten naar hun monden te brengen. De man rilde bij het aangezicht van deze ellende en dit lijden. God zei:'nu heb je de hel gezien'. Ze gingen naar de volgende kamer en daar voltrok zich hetzelfde tafereel. De grote ronde tafel, de pot met heerlijk geurende stamppot en mensen rond de tafel met de zelfde lange lepels aan hun armen vastgemaakt. Het enige verschil was dat deze mensen wel gezond en doorvoed waren, lachend en pratend met elkaar. De man zei:'ik snap het niet, ik snap er echt niks van!' Totdat God tot de man zei: 'het is vrij simpel, zie je, deze mensen hebben geleerd elkaar te voeden, terwijl de inhalige mensen alleen aan zichzelf denken.


Ik weet zeker dat wanneer we eens minder aan (alleen) onszelf zouden denken en meer oog hebben voor de noden van naasten, wij er zelf beter van zullen worden. Misschien vind je de volgende zin “Secret-geneuzel” maar ik geloof erin dat je terugkrijgt wat je uitzendt. Niet zozeer á la minuut en één op één. De gierige vrek ziet met een betraand gezicht zijn einde naderen omdat eenzaamheid ten deel valt. Dit is de prijs die betaald wordt voor die gevulde bankrekening, maar leeggeroofde ziel. Met wat naastenliefde laat je de wereld beter achter dan je haar ooit aantrof. Namasté!

(13) Als je nog een dag te leven had........

William Saroyan -schrijver van The Human Comedy- bracht de denkwijze van de meeste mensen onder woorden toen hij enkele dagen voor zijn dood de media liet weten: 'iedereen moet sterven, maar ik had altijd het idee dat er voor mij een uitzondering zou worden gemaakt. Wat nu?'

De bitterste tranen die je in je leven huilt dat zijn de tranen van spijt aan het einde van je leven.

Dit blogartikel sluit naadloos aan op mijn vorige (op jouw sterfbed). Het is niet dat ik zoveel met het einde van mijn leven bezig ben want dat wil ik nog graag een tijdje uitstellen. Maar wat ik ook lees of welk gesprek dat ik voer, ik merk dat dit onderwerp steeds weer terugkomt. Niet voor niets! Mensen weten nu eenmaal allemaal dat ze sterfelijk zijn maar bijna iedereen gedraagt zich alsof hij het eeuwige leven heeft. Doodgaan hou je niet tegen, dat doen we allemaal een keer. We stellen onze dromen uit omdat de tijd er nog niet rijp voor is. Waarom plannen we veel zaken pas na die promotie of wanneer de kinderen de deur uit zijn. Waarom wachten we totdat de ander toenadering zoekt omdat we te trots zijn om zelf een ruzie bij te leggen of uit te praten. Weet je hoeveel mensen vanochtend lachend zijn opgestaan die de zonsondergang niet meer zullen meemaken vandaag. Waarom haalt een terminale kankerpatiënt zoveel waardevols uit iedere dag terwijl de gezonde niet eens ziet welke zegeningen deze dag voor hem in petto heeft.

Wat zou je doen wanneer je nog een uur te leven had, wie zou je bellen om te zeggen dat je van haar of hem houdt.
Regelmatig worden families verscheurd vanwege een ruzie. Soms om grote dingen, vaak om een akkefietje welke niet noemenswaardig is. Ik kan me bijna niet voorstellen dat wanneer je uit hetzelfde nest komt zo'n ruzie kan ontstaan. In de schaarse tijd dat ik TV kijk, zie ik wel eens het "familiediner" op de maandagavond. Ik vind het waanzinnig dat een enkel "sorry" of "het spijt me" niet uitgesproken wordt.

Ik zag eens hoe een tweeling al acht jaar met elkaar in onvrede leefde. Twee broers die in de goede tijden, waarin hun band nog hecht was, elkaars pijnen feilloos aanvoelden. Al die tijd hadden ze elkaar niet meer gezien of gesproken. de presentator van het programma, Bert van Leeuwen, bemiddelde door middel van een gesprek met beiden. Uitkomst: ze hebben elkaar al die tijd vreselijk gemist en zij zijn dolgelukkig met de hereniging.  Als ik Bert was zou ik de partijen maar één vraag stellen", Wanneer je nog maar een uur te leven had, zou je je broer dan opbellen?

Mijn tenen krullen steeds weer in mijn ouderwetse sloffen wanneer ik iemand hoor zeggen dat de ander de eerste stap moet zetten. Zet verdorie je ego eens aan de kant en zet zelf die eerste stap. Als je werkelijk denkt dat jouw verhaal de waarheid is, bedenk dan steeds weer dat er drie waarheden zijn. De jouwe, die van de ander en de echte.

De meeste mensen beseffen in hun laatste levensdagen pas wat belangrijk was in dit leven. Dat dit aardse bestaan slechts tijdelijk is. In je laatste levensdagen komt vaak pas de spijt om de hoek kijken. Niet de spijt van wat je hebt gedaan maar de spijt van de dingen die je niet hebt gedaan, de plekken die je niet bezocht hebt, de uitdagingen die je niet bent aangegaan, de vriendschappen die je niet gekoesterd hebt en vooral......de ruzies die je niet bijgelegd hebt. Destijds las ik het boek "Mijn Dinsdagen Met Morry". (een aanrader!!) De terminale professor Morry wordt iedere dinsdag bezocht door zijn vroegere student Michael. Een prachtig boek met de levenslessen van een oude professor aan zijn jongere leerling. Morry vertelt Michael over een voorbije vriendschap waarvan hij spijt heeft. Door stijfkoppigheid strandde deze vriendschap. Morry benadrukt dat dit het enige is wat hem spijt vlak voordat hij aan de ziekte A.L.S. overlijdt.

Leef alsof dit jouw laatste dag is

Wanneer je iedere dag zou leven alsof het je laatste was, zou je meer uit het leven halen, grotere uitdagingen aangaan, meer genieten van een "gewone" dag en je vriendschappen meer koesteren. Je zou je trots aan de kant zetten en degene waarmee je in onmin leeft, omarmen. We weten allemaal dat we sterfelijk zijn, alleen denken velen van ons dat dat nog zo'n vijfhonderd jaar duurt.

Stel je leven niet uit. Doe vandaag wat je nog wil doen, morgen is het misschien te laat. Bel die verloren vriend, vriendin, vader, moeder, broer of zus en zeg: "ik hou van je, ik wil je terug in mijn leven".