Allereerst.
Deze week werd ik weer geconfronteerd met een "arme-ik" drama. Nou ja, deze week.... Ik word er bijna dagelijks mee geconfronteerd. Maar dan net die éne keer waardoor ik weer de pen grijp en mijn manuscriptje voor deze blog schrijf. Dat de "arme-ik" een voortvloeisel is uit onze opvoeding en de (al eeuwen durende) machtsstrijd tussen het mannelijke en het vrouwelijke geslacht probeer ik in dit blog te verwoorden. Voor de goede orde: Het zijn slechts mijn inzichten welke je niet met mij hoeft te delen, ik zoek geen medestanders, ik zoek meedenkers.
In onze geschiedenis...
...heeft er een tijd bestaan dat mannen onderdanig waren aan de vrouwen. (ongelooflijk hé ). De vrouwen namen de belangrijke beslissingen en de mannen waren alleen om hun "domme" kracht en het verwekken van het nageslacht. Zolang er al mensen bestaan is er een machtsstrijd gaande tussen de twee sexen. de strijd om de macht heeft niets meer en niets minder te maken met het verkrijgen van elkaars energie. Bijna geen enkele man-vrouw relatie was op basis van gelijkwaardigheid. Er was er bijna altijd wel één die overheerste en de ander die onderdanig was. Door de uitvinding van de religies zijn de mannen de rollen gaan omdraaien. Heilige geschriften werden zodanig opgesteld dat de vrouw moest gehoorzamen aan de man. De hel en de duivel werden uitgevonden, dus ook de angst daarvoor. Goed en kwaad werden uitgevonden om mensen te laten gehoorzamen en hen te onderwerpen. Andermans energie (en geld) werd "ingepikt" door de bangmakerij. De nog steeds zichtbare overheersende rol van de man binnen een meervoud van wereldreligies is het levende bewijs.
Dus relaties...
...bestonden slechts zelden op basis van gelijkwaardigheid. Tot in de 21e eeuw gehoorzaamde óf de man, óf de vrouw binnen een relatie. De "overheerser" gebruikte al zijn/haar talenten en was mentaal sterk genoeg om de ander binnen deze relatie te onderdrukken. De "onderdrukte" restte niets anders, dan bij anderen energie weg te halen d.m.v. zich opstellen in de "arme-ik" positie.
Wij zijn een produkt van onze ouders.
Tot een bepaalde leeftijd zijn wij een produkt van onze ouders. Onze gedragingen, normen en waarden en onze angsten kregen we door hen aangeleerd. Vaak verschillen kinderen binnen één gezin, en zo ook hun gedrag en opvattingen. De één pikt meer op van de vader en de ander van de moeder. Ook het aannemen van de "arme-ik" positie hebben we van één van hen overgenomen. Vroeg of laat maken we ons allemaal er wel eens schuldig aan. Denk maar eens aan je eigen pubertijd, toen je vriendje of vriendinnetje de verkering uitmaakte. Je wereld stortte in, je leven was niets meer waard (dacht je). Je probeerde medelijden te wekken door de "arme-ik" te spelen. Zo probeerde je dan de liefde en de energie terug te winnen. Sommigen dreigen bij het beëindigen van een relatie zelfs met zelfdoding.
Het verkrijgen van andermans energie.
Veel mensen proberen energie bij een ander los te peuteren. Dit kan men doen door op de sympathie en nieuwschierigheid van anderen in te werken. Of door het bedreigen met woorden. Dit laatste noem ik de "bullebak". Anderzijds kan iemand je al het vreselijks vertellen wat hem/haar overkomt en je laten doorschemeren dat het jouw schuld zal zijn dat dit doorgaat indien je jouw hulp weigert. Dit heet het "arme-ik" drama.
Mijn inziens.
Gebruik je talenten, omdat IEDER mens zijn/haar talenten heeft. En streef er naar om in harmonie te leven met je partner en/of je vrienden. Probeer eens géén energie (aandacht) te verkrijgen door je zelf steeds in een "arme-ik" te plaatsen. Wanneer je jezelf in de "arme-ik" plaatst, dan denk je alleen maar aan hetgeen een ander voor jou kan betekenen. In die benarde positie heb je niets te bieden en parasiteer je alleen maar bij de ander.
Tot slot
Ik denk dat we bijna allemaal wel een milde vorm van "arme-ik" in ons hebben. Dat is ook een natuurlijke emotie. Ik herinner me nog mijn griepjes uit mijn jeugd. Mijn moeder maakte een bedje op de bank en het herstel kwam niet alleen van de vitamines, maar ook door de aandacht. Echter een overdreven vorm ervan maakt dat het een "arme-ik" drama wordt, en mondt uit tot voortdurend manipulatief gedrag.
Deze week werd ik weer geconfronteerd met een "arme-ik" drama. Nou ja, deze week.... Ik word er bijna dagelijks mee geconfronteerd. Maar dan net die éne keer waardoor ik weer de pen grijp en mijn manuscriptje voor deze blog schrijf. Dat de "arme-ik" een voortvloeisel is uit onze opvoeding en de (al eeuwen durende) machtsstrijd tussen het mannelijke en het vrouwelijke geslacht probeer ik in dit blog te verwoorden. Voor de goede orde: Het zijn slechts mijn inzichten welke je niet met mij hoeft te delen, ik zoek geen medestanders, ik zoek meedenkers.
In onze geschiedenis...
...heeft er een tijd bestaan dat mannen onderdanig waren aan de vrouwen. (ongelooflijk hé ). De vrouwen namen de belangrijke beslissingen en de mannen waren alleen om hun "domme" kracht en het verwekken van het nageslacht. Zolang er al mensen bestaan is er een machtsstrijd gaande tussen de twee sexen. de strijd om de macht heeft niets meer en niets minder te maken met het verkrijgen van elkaars energie. Bijna geen enkele man-vrouw relatie was op basis van gelijkwaardigheid. Er was er bijna altijd wel één die overheerste en de ander die onderdanig was. Door de uitvinding van de religies zijn de mannen de rollen gaan omdraaien. Heilige geschriften werden zodanig opgesteld dat de vrouw moest gehoorzamen aan de man. De hel en de duivel werden uitgevonden, dus ook de angst daarvoor. Goed en kwaad werden uitgevonden om mensen te laten gehoorzamen en hen te onderwerpen. Andermans energie (en geld) werd "ingepikt" door de bangmakerij. De nog steeds zichtbare overheersende rol van de man binnen een meervoud van wereldreligies is het levende bewijs.
Dus relaties...
...bestonden slechts zelden op basis van gelijkwaardigheid. Tot in de 21e eeuw gehoorzaamde óf de man, óf de vrouw binnen een relatie. De "overheerser" gebruikte al zijn/haar talenten en was mentaal sterk genoeg om de ander binnen deze relatie te onderdrukken. De "onderdrukte" restte niets anders, dan bij anderen energie weg te halen d.m.v. zich opstellen in de "arme-ik" positie.
Wij zijn een produkt van onze ouders.
Tot een bepaalde leeftijd zijn wij een produkt van onze ouders. Onze gedragingen, normen en waarden en onze angsten kregen we door hen aangeleerd. Vaak verschillen kinderen binnen één gezin, en zo ook hun gedrag en opvattingen. De één pikt meer op van de vader en de ander van de moeder. Ook het aannemen van de "arme-ik" positie hebben we van één van hen overgenomen. Vroeg of laat maken we ons allemaal er wel eens schuldig aan. Denk maar eens aan je eigen pubertijd, toen je vriendje of vriendinnetje de verkering uitmaakte. Je wereld stortte in, je leven was niets meer waard (dacht je). Je probeerde medelijden te wekken door de "arme-ik" te spelen. Zo probeerde je dan de liefde en de energie terug te winnen. Sommigen dreigen bij het beëindigen van een relatie zelfs met zelfdoding.
Het verkrijgen van andermans energie.
Veel mensen proberen energie bij een ander los te peuteren. Dit kan men doen door op de sympathie en nieuwschierigheid van anderen in te werken. Of door het bedreigen met woorden. Dit laatste noem ik de "bullebak". Anderzijds kan iemand je al het vreselijks vertellen wat hem/haar overkomt en je laten doorschemeren dat het jouw schuld zal zijn dat dit doorgaat indien je jouw hulp weigert. Dit heet het "arme-ik" drama.
Mijn inziens.
Gebruik je talenten, omdat IEDER mens zijn/haar talenten heeft. En streef er naar om in harmonie te leven met je partner en/of je vrienden. Probeer eens géén energie (aandacht) te verkrijgen door je zelf steeds in een "arme-ik" te plaatsen. Wanneer je jezelf in de "arme-ik" plaatst, dan denk je alleen maar aan hetgeen een ander voor jou kan betekenen. In die benarde positie heb je niets te bieden en parasiteer je alleen maar bij de ander.
Tot slot
Ik denk dat we bijna allemaal wel een milde vorm van "arme-ik" in ons hebben. Dat is ook een natuurlijke emotie. Ik herinner me nog mijn griepjes uit mijn jeugd. Mijn moeder maakte een bedje op de bank en het herstel kwam niet alleen van de vitamines, maar ook door de aandacht. Echter een overdreven vorm ervan maakt dat het een "arme-ik" drama wordt, en mondt uit tot voortdurend manipulatief gedrag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten