(21)We laten de piep nooit afgaan!

Op vrijdag 23 maart 2012 werd ik geínspireerd door Paul de Leeuw om dit blogartikel te schrijven. De titel van dit stuk komt uit zijn theatershow "poephoofd"  welke ik door een plezierige samenloop van omstandigheden heb mogen aanschouwen. Het was januari, ik sprak met een klant over het theater en het gegeven dat we het te weinig bezoeken. Zij vertelde me dat ze kaarten had voor de theatershow van Paul de Leeuw maar dat de drieëntwintigste maart ook de uitgetelde datum was. Ik sprak met haar af dat ik "stand-by" wilde zijn en dat ze dat zelfs een dag van tevoren mocht beslissen of ze zelf wilde gaan. Op dinsdag besloot ze om de kaarten aan ons te verkopen.
Paul de Leeuw.....poephoofd....wat mag ik ervan verwachten? Ik heb het beloofd maar.....heb eigenlijk helemaal geen zin. Ingrid ook niet echt. Nou, laten we toch maar gaan. Meestal wordt het dan wel leuk.

Donderdagavond 22 maart.
De donderdagavond is voor Rodger en mij altijd een mannenavond.  Meestal kijken we gezellig naar TV en drinken samen koffie. Bedtijd is dan ook iets later dan normaal. Vandaag stel ik hem voor om naar de zaak te gaan om zijn haar te knippen. Het antwoord weet ik natuurlijk al, het liefst laat hij iedere week zijn haar knippen. Maar zoals de schoenmaker op de slechtste schoenen loopt, zo weinig knip ik mijn eigen familie.                                                                                                                                                   We wandelen samen naar de zaak en ik vertel hem -zoals ik bijna iedere dag doe- hoeveel ik van hem houd. We beloven elkaar dat we iedere onenigheid zullen bijleggen en dat we nooit boos blijven, wat er ook gebeurt. Hij bevestigt. Ik vraag hem of we ook na een fikse ruzie weer vrede sluiten en vrienden zullen blijven en weer antwoordt hij "ja". Ik sla mijn arm om zijn tengere schoudertjes en ervaar hoe gelukkig ik met hem ben en hoe lief ik hem vind. Samen lopen we naar de zaak waar ik hem vervolgens zijn kapseltje maak zoals hij dat graag wil.

Vrijdagmiddag 23 maart.
Rodger moet om 17.00 uur naar toneelepetitie dus eten we wat eerder op de zaak. Op het moment dat ik hem naar binnen roep gebeurt er iets dat mij heel erg boos maakt. Zonder in detail te treden kan ik je zeggen dat ik woest was en hem een fors pak op zijn broek gaf. Ik, die steeds verkondig dat het slaan van een kind "onmacht" is. Mijn woede maakt op dat moment iemand van mij die ik niet zijn wil. Ik hou een rotgevoel over en denk aan het busongeluk van bijna twee weken geleden waarbij tweeëntwintig kinderen omkwamen. Zoveel ouders die hun kinderen voorgoed moeten missen en ik word ergens zo boos over waardoor ik dat tengere "poppetje" een paar ferme klappen op zijn achterwerk geef.

In het theater.
Na amper vijf minuten hadden we al geen spijt van de kaarten die ik had overgenomen. We zaten lekker sterrang voor weinig geld en Paul de Leeuw kreeg keer op keer de zaal plat van het lachen. Zijn relatie met zijn man en zijn geadopteerde zonen liepen als een rode draad door de voorstelling.
Pauls' jongste zoontje werd met zesentwintig weken geboren en kwam als "specialneedbaby" in de couveuse. Met tweeëndertig weken mocht het kindje het ziekenhuis verlaten en na een controle in een gespecialiseerd oogziekenhuis mocht het mee naar Nederland. Wel moest de baby elke drie uur medicijnen toegediend krijgen, daarvoor moest de wekker gezet worden. Een apneu-kastje zorgde ervoor dat er een piep afging wanneer de ademhaling langer dan zeven seconden stopte. Alvorens naar Nederland te reizen bleven vader en zoontje nog een nacht in het hotel. Opeens schrok Paul wakker van de piep, de piep ging af! Het aanhoudende piepsignaal dat wij associëren met een einde van een leven stopte niet. De baby ademde gewoon maar paniek vanwege een aanhoudende piep.........
Electroden: check! Apneu-kastje: check! Maar de piep gaat af en dat betekent dat.................... de wekker uitgezet moest worden. Dolgelukkig omdat de piep niets te maken had met de gezondheid van de prematuur zei Paul: 'we laten de piep niet afgaan he'. Oftewel: We laten het niet toe dat er iets eindigt. Ik vind het schitterend: we laten de piep niet afgaan! Hoe vaak gaat in menselijke relaties de piep wel af, gewoon omdat men niet voornemens is om de piep niet af te laten gaan.
Ik dacht terug aan de donderdagavond en mijn honger naar bevestiging dat ook wij de piep niet af laten gaan Echter ik kende deze uitdrukking toen nog niet. De onenigheid met Rodger en de boosheid van enkele uren geleden priemde in mijn hart. Paul wist me wel te raken. Voordat Rodger naar oma ging logeren had ik moeten vragen: 'zijn we weer vrienden', maar dat had ik niet gedaan....... Het eerste wat ik deed tijdens de rit van Parkstad Theater naar huis was mijn schoonmoeder bellen en vragen naar mijn jongetje. Alsof er niets gebeurd was kwam hij aan de telefoon. Ik deed hem de groeten van Paul de Leeuw en vroeg of we nog vrienden waren....... Zonder aarzelen zei hij "ja" en ik besefte hoe onvoorwaardelijk liefde soms kan zijn. Mijn avond was perfect en ik dacht..................
Wij laten de piep NOOIT afgaan!