Totaal aantal pageviews

donderdag 29 december 2011

(11) Een milde rouw.

Opeens komt het besluit dat ik een stukje van mijn eigen levensverhaal, wat ik voorheen slechts aan enkele mensen toevertrouwde, deel met mijn lezers.Tot heden was het heel persoonlijk, nu deel ik het met jullie omdat je naar mijn mening hier je voordeel mee kunt doen.

ALLEREERST

Het valt me op dat de mensen die denken dat bij de dood ALLES ophoudt, het slechtst het verlies van een dierbare kunnen verwerken. LOGISCH! Wanneer ik een "ongelovige" probeer te vertellen dat het niet ophoudt bij overlijden dan is hun argument meestal: "Er is nog nooit eentje teruggekomen". Als je bijvoorbeeld eens kijkt naar de cardioloog Pim van Lommel,  dat deze man 345 bladzijdes vol weet te schrijven over BDE (bijna-dood-ervaring) in zijn boek: eindeloos bewustzijn dan twijfel je niet meer. Natuurlijk zijn er al teruggekomen!


Ik ben ervan overtuigd dat eenieder die een dierbare verliest, in zijn rouwperiode -en ook daarna- signalen ontvangt. De echte "ongelovige Thomassen" onder ons krijgen ze vaak overduidelijk. Wie  ervoor openstaat heeft slechts kleinigheden nodig om de energie van een overledene waar te nemen. Wanneer je alle signalen in de wind slaat en in je verdriet blijft zitten, doe je jezelf tekort. Mijn visie op het hiernamaals beschrijf ik niet in een blog. Dat is mijn overtuiging en zou een discussiepunt kunnen worden. Ik weet niet hoe het zal zijn, ik heb er slechts een overtuiging over. Persoonlijk mag je me er om vragen.

MIJN VERHAAL

Toen ik vijftien jaar oud was kreeg mijn vader een zwaar hart-infarct. Mijn kameraadje destijds had op deze leeftijd zijn vader verloren. Hij stierf op 43 jarige leeftijd plotseling op het strand van Benidorm. In tegenstelling tot zijn vader overleefde de mijne het gelukkig wel. Mijn vaders' cardio-verhaal eindigde niet bij dat ene infarct en in mijn jeugd en de jaren erna overheerste de angst dat ik hem spoedig moest missen. Twintig jaar vertoonde ik obsessievelijk gedrag. (voor de buitenwereld niet waarneembaar) Ik kon me geen leven zonder "pappie" voorstellen. Op het moment dat hét gebeurde kreeg ik de kracht, de energie en de signalen. Mijn vader overleed op maandag 11 februari 2002. 

Op zaterdag 16 februari was zijn begrafenis. Een indrukwekkende volle kerk waardoor ik geen pijn voelde maar trots. Trots omdat er zo veel mensen waren gekomen. Het was een zonnige, maar koude winterdag. Na de koffietafel gingen we terug naar de begraafplaats. Het graf was gedolven en was nu een zee van witte bloemstukken, linten en kaarten. Guus mijmerde wel eens over zijn begrafenis en uitte dan zijn wens om te zien wie er allemaal zou komen. Gekscherend zei hij dan: 'boor een gaatje in mijn kist, zodat ik kan kijken wie er allemaal achter aan loopt'. Op het moment dat we naar de bloemen keken, kwam er een dikke hommel boven zijn graf. Terwijl wij de hommel gadesloegen ging het beestje op zijn gemak van bloemstuk naar bloemstuk, van lint naar kaart. In de dagen die volgde bezocht ik vaak het graf, soms dagelijks. Maar ik was nooit alleen. Bij ieder bezoek werd ik vergezeld door mijn nieuwe vriendje. Zesendertig jaar lang mepte ik naar alles wat zoemde en vooral die geel/zwarte. Onbewust had ik nú vriendschap gesloten met de zoemer. LET OP!! Ik beweer hier nu niet dat een mens in een insekt verandert of reïncarneert, ik bedoel dat dit diertje mij iets duidelijk maakt, al dan niet gestuurd. Twee weken na de begrafenis kocht ik wat narcissen en blauwe druifjes. Het was bijna maart, dus deze waren nu volop te koop. Gewapend met kruiwagen en tuingereedschap ging ik naar het kerkhof. Ik ruimde de door verwelking en nachtvorst geteisterde bloemstukken op en maakte een mooi terpje met bolgewasjes, om de tijd tot aan de steen te overbruggen. Eén van de eerste lentedagen van 2002, een hele maandagmiddag alleen op het kerkhof. Nou ja, alleen? Ik werd voortdurend vergezeld van "mijn" hommel. Werkend aan het graf of zittend op een bankje, ja zelfs mijn gangetjes met de kruiwagen naar de container volgde hij op de voet. Met "Zoem" in mijn buurt stelde ik de vragen die ik Guus wilde stellen. De antwoorden kwamen zonder veel moeite binnen. In november 2002 verhuisden we naar Schinveld. Ook hier werd ik vaak bezocht door "Zoem". Hoe sterker mijn overtuiging van "pappies aanwezigheid" werd, hoe weiniger werd ik door een hommel bezocht. Ik heb nog een hand vol aanwijzingen of beter gezegd signalen, maar dit was de meest duidelijke. 

Mijn inziens laten geliefden elkaar niet in de steek, althans niet door de dood. Door de dood veranderen we slechts van vorm, maar de energie blijft. Overledenen doen er vaak alles aan om dat aan de achterblijvers duidelijk te maken, maar helaas soms tevergeefs. Het lievelingsliedje van een overledene dat "toevallig" op de radio is wanneer je deze aanzet. een boodschap in een droom. Een gedachte die zomaar in je opkomt en je weet niet waarom. Een bloem die plots jouw aandacht trekt en je vijf minuten doet stilstaan. Zie het! Voel het! Ervaar het! Blijf niet in je trieste verleden hangen, richt je met vertrouwen op de toekomst! Dat is hun boodschap! En als je dan de signalen krijgt, twijfel dan niet, stop ze niet weg en verzwijg ze zeker niet. Je zult zien dat je minder voor gek wordt versleten dan je zelf denkt. Iedereen maakt het één of meerdere keren mee en geloof me dat ook de grootste "ongelovigen" er een keer meee geconfronteerd worden.

TOT SLOT

Je mag er best om lachen, je mag me zelfs een vreemde vogel vinden. Mijn rouwproces werd mild door het volgen van de signalen. Het overlijden van mijn vader zou ik nooit overleven -dacht ik- maar zie dat ik tien jaar later nog steeds leef.
Twintig jaar van mijn leven leed ik door het lijden dat ik vreesde maar wat pas op kwam dagen toen ik het kon dragen. 

Citaat:

.....als jullie dat niet aanvoelen, zullen jullie het nooit snappen al doen jullie nog zo je best (Johann Wolfgang von Goethe, 1749-1832)

2 opmerkingen:

  1. Ik heb je blog ontroerd gelezen. Ik heb precies dezelfde ervaringen bij het verlies van een zeer dierbaar familielid. Dood hoeft geen einde te zijn en er kan zeker nog contact zijn. Ik ben zelfs fysiek ooit geholpen door een overledene. Prachtig dat je ook dit met ons deelt...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Roger, wat een fantastisch en ontroerend verhaal waar ik zoveel in herken, dat ik er zo een reactie van 3 A4-tjes lang onder zou kunnen schrijven. Een vergelijkbare persoonlijke ervaring vormde de motivatie om Alea te schrijven. Eindeloos bewustzijn van Pim van Lommel heeft ook op mij een onuitwisbare indruk gemaakt. Je zei al dat mensen die hetzelfde pad bewandelen, elkaar ontmoeten. Dat is bij deze maar weer eens bevestigd. Ik kom hier graag nog eens in een persoonlijk bericht bij je op terug, maar voor nu bedankt dat je dit verhaal wilde delen.

    BeantwoordenVerwijderen