William Saroyan -schrijver van The Human Comedy- bracht de denkwijze van de meeste mensen onder woorden toen hij enkele dagen voor zijn dood de media liet weten: 'iedereen moet sterven, maar ik had altijd het idee dat er voor mij een uitzondering zou worden gemaakt. Wat nu?'
De bitterste tranen die je in je leven huilt dat zijn de tranen van spijt aan het einde van je leven.
Dit blogartikel sluit naadloos aan op mijn vorige (op jouw sterfbed). Het is niet dat ik zoveel met het einde van mijn leven bezig ben want dat wil ik nog graag een tijdje uitstellen. Maar wat ik ook lees of welk gesprek dat ik voer, ik merk dat dit onderwerp steeds weer terugkomt. Niet voor niets! Mensen weten nu eenmaal allemaal dat ze sterfelijk zijn maar bijna iedereen gedraagt zich alsof hij het eeuwige leven heeft. Doodgaan hou je niet tegen, dat doen we allemaal een keer. We stellen onze dromen uit omdat de tijd er nog niet rijp voor is. Waarom plannen we veel zaken pas na die promotie of wanneer de kinderen de deur uit zijn. Waarom wachten we totdat de ander toenadering zoekt omdat we te trots zijn om zelf een ruzie bij te leggen of uit te praten. Weet je hoeveel mensen vanochtend lachend zijn opgestaan die de zonsondergang niet meer zullen meemaken vandaag. Waarom haalt een terminale kankerpatiënt zoveel waardevols uit iedere dag terwijl de gezonde niet eens ziet welke zegeningen deze dag voor hem in petto heeft.
Wat zou je doen wanneer je nog een uur te leven had, wie zou je bellen om te zeggen dat je van haar of hem houdt.
Regelmatig worden families verscheurd vanwege een ruzie. Soms om grote dingen, vaak om een akkefietje welke niet noemenswaardig is. Ik kan me bijna niet voorstellen dat wanneer je uit hetzelfde nest komt zo'n ruzie kan ontstaan. In de schaarse tijd dat ik TV kijk, zie ik wel eens het "familiediner" op de maandagavond. Ik vind het waanzinnig dat een enkel "sorry" of "het spijt me" niet uitgesproken wordt.
Ik zag eens hoe een tweeling al acht jaar met elkaar in onvrede leefde. Twee broers die in de goede tijden, waarin hun band nog hecht was, elkaars pijnen feilloos aanvoelden. Al die tijd hadden ze elkaar niet meer gezien of gesproken. de presentator van het programma, Bert van Leeuwen, bemiddelde door middel van een gesprek met beiden. Uitkomst: ze hebben elkaar al die tijd vreselijk gemist en zij zijn dolgelukkig met de hereniging. Als ik Bert was zou ik de partijen maar één vraag stellen", Wanneer je nog maar een uur te leven had, zou je je broer dan opbellen?
Mijn tenen krullen steeds weer in mijn ouderwetse sloffen wanneer ik iemand hoor zeggen dat de ander de eerste stap moet zetten. Zet verdorie je ego eens aan de kant en zet zelf die eerste stap. Als je werkelijk denkt dat jouw verhaal de waarheid is, bedenk dan steeds weer dat er drie waarheden zijn. De jouwe, die van de ander en de echte.
De meeste mensen beseffen in hun laatste levensdagen pas wat belangrijk was in dit leven. Dat dit aardse bestaan slechts tijdelijk is. In je laatste levensdagen komt vaak pas de spijt om de hoek kijken. Niet de spijt van wat je hebt gedaan maar de spijt van de dingen die je niet hebt gedaan, de plekken die je niet bezocht hebt, de uitdagingen die je niet bent aangegaan, de vriendschappen die je niet gekoesterd hebt en vooral......de ruzies die je niet bijgelegd hebt. Destijds las ik het boek "Mijn Dinsdagen Met Morry". (een aanrader!!) De terminale professor Morry wordt iedere dinsdag bezocht door zijn vroegere student Michael. Een prachtig boek met de levenslessen van een oude professor aan zijn jongere leerling. Morry vertelt Michael over een voorbije vriendschap waarvan hij spijt heeft. Door stijfkoppigheid strandde deze vriendschap. Morry benadrukt dat dit het enige is wat hem spijt vlak voordat hij aan de ziekte A.L.S. overlijdt.
Leef alsof dit jouw laatste dag is
Wanneer je iedere dag zou leven alsof het je laatste was, zou je meer uit het leven halen, grotere uitdagingen aangaan, meer genieten van een "gewone" dag en je vriendschappen meer koesteren. Je zou je trots aan de kant zetten en degene waarmee je in onmin leeft, omarmen. We weten allemaal dat we sterfelijk zijn, alleen denken velen van ons dat dat nog zo'n vijfhonderd jaar duurt.
Regelmatig worden families verscheurd vanwege een ruzie. Soms om grote dingen, vaak om een akkefietje welke niet noemenswaardig is. Ik kan me bijna niet voorstellen dat wanneer je uit hetzelfde nest komt zo'n ruzie kan ontstaan. In de schaarse tijd dat ik TV kijk, zie ik wel eens het "familiediner" op de maandagavond. Ik vind het waanzinnig dat een enkel "sorry" of "het spijt me" niet uitgesproken wordt.
Ik zag eens hoe een tweeling al acht jaar met elkaar in onvrede leefde. Twee broers die in de goede tijden, waarin hun band nog hecht was, elkaars pijnen feilloos aanvoelden. Al die tijd hadden ze elkaar niet meer gezien of gesproken. de presentator van het programma, Bert van Leeuwen, bemiddelde door middel van een gesprek met beiden. Uitkomst: ze hebben elkaar al die tijd vreselijk gemist en zij zijn dolgelukkig met de hereniging. Als ik Bert was zou ik de partijen maar één vraag stellen", Wanneer je nog maar een uur te leven had, zou je je broer dan opbellen?
Mijn tenen krullen steeds weer in mijn ouderwetse sloffen wanneer ik iemand hoor zeggen dat de ander de eerste stap moet zetten. Zet verdorie je ego eens aan de kant en zet zelf die eerste stap. Als je werkelijk denkt dat jouw verhaal de waarheid is, bedenk dan steeds weer dat er drie waarheden zijn. De jouwe, die van de ander en de echte.
De meeste mensen beseffen in hun laatste levensdagen pas wat belangrijk was in dit leven. Dat dit aardse bestaan slechts tijdelijk is. In je laatste levensdagen komt vaak pas de spijt om de hoek kijken. Niet de spijt van wat je hebt gedaan maar de spijt van de dingen die je niet hebt gedaan, de plekken die je niet bezocht hebt, de uitdagingen die je niet bent aangegaan, de vriendschappen die je niet gekoesterd hebt en vooral......de ruzies die je niet bijgelegd hebt. Destijds las ik het boek "Mijn Dinsdagen Met Morry". (een aanrader!!) De terminale professor Morry wordt iedere dinsdag bezocht door zijn vroegere student Michael. Een prachtig boek met de levenslessen van een oude professor aan zijn jongere leerling. Morry vertelt Michael over een voorbije vriendschap waarvan hij spijt heeft. Door stijfkoppigheid strandde deze vriendschap. Morry benadrukt dat dit het enige is wat hem spijt vlak voordat hij aan de ziekte A.L.S. overlijdt.
Leef alsof dit jouw laatste dag is
Wanneer je iedere dag zou leven alsof het je laatste was, zou je meer uit het leven halen, grotere uitdagingen aangaan, meer genieten van een "gewone" dag en je vriendschappen meer koesteren. Je zou je trots aan de kant zetten en degene waarmee je in onmin leeft, omarmen. We weten allemaal dat we sterfelijk zijn, alleen denken velen van ons dat dat nog zo'n vijfhonderd jaar duurt.
Stel je leven niet uit. Doe vandaag wat je nog wil doen, morgen is het misschien te laat. Bel die verloren vriend, vriendin, vader, moeder, broer of zus en zeg: "ik hou van je, ik wil je terug in mijn leven".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten