Enkele jaren geleden kwam ik een verhaaltje tegen dat ik wilde delen, ik verwerkte het destijds in een groter geheel. Een gesprek met God is ongewoon maar ik zou Neal Donald Walsch tekort doen wanneer ik de titel van zijn eerste boek –Een Ongewoon Gesprek met God- zou “stelen”. Tegenwoordig hoor ik steeds meer het woordje “verhuftering”. De maatschappij “verhuftert” maar is dat wel zo? Groeit de groep egoïsten? Is “ieder voor zich en God voor ons allen” de normale gang van zaken tegenwoordig? Ik weet dat dit voor iedereen anders is. Ieder mens kijkt anders naar de wereld en neemt anders waar. Zo creëert een ieder een eigen model van de wereld. Ik zie ze beide en persoonlijk vind ik dat er slechts een kleine groep mensen is die boosheid en ergernis opwekt bij anderen. Ook ben ik van mening dat er een grotere kloof ontstaat tussen de grote groep die naar een hoger bewustzijn groeit en het groepje dat elke vorm van persoonlijke groei tegenhoudt. Wanneer ik in december naar de beelden van Serious Request kijk dan geniet ik van die positieve menigte op een plein. Als er dan ook nog 8.6 miljoen euro geschonken wordt ondanks de recessie, dan word ik nog blijer dan ik al ben.
De bron van het onderstaande “gesprek” kan ik niet vermelden maar het is in ieder geval niet van mijzelf..Wie het herkent mag het zeggen, graag zelfs.
EEN GESPREK MET GOD
Een man had op een dag een gesprek met God en zei: 'Heer, ik zou eens willen weten wat hemel en hel inhouden'. De Heer leidde de man naar twee deuren. Hij opende een van de deuren en liet de man naar binnen kijken. In het midden van de kamer stond een grote ronde tafel . In het midden van de tafel stond een grote pot met stamppot, welke heerlijk geurde en maakte dat de man watertandde. Echter de mensen die rond de tafel zaten waren ziekelijk, hongerig en mager. Ze hielden lepels in hun handen met erge lange handgrepen welke aan hun armen waren vastgemaakt. Het was voor een ieder mogelijk om in de pan met heerlijk eten te reiken en daaruit te eten, maar omdat de lepels langer waren dan hun armen lukte het hen niet om het eten naar hun monden te brengen. De man rilde bij het aangezicht van deze ellende en dit lijden. God zei:'nu heb je de hel gezien'. Ze gingen naar de volgende kamer en daar voltrok zich hetzelfde tafereel. De grote ronde tafel, de pot met heerlijk geurende stamppot en mensen rond de tafel met de zelfde lange lepels aan hun armen vastgemaakt. Het enige verschil was dat deze mensen wel gezond en doorvoed waren, lachend en pratend met elkaar. De man zei:'ik snap het niet, ik snap er echt niks van!' Totdat God tot de man zei: 'het is vrij simpel, zie je, deze mensen hebben geleerd elkaar te voeden, terwijl de inhalige mensen alleen aan zichzelf denken.
Ik weet zeker dat wanneer we eens minder aan (alleen) onszelf zouden denken en meer oog hebben voor de noden van naasten, wij er zelf beter van zullen worden. Misschien vind je de volgende zin “Secret-geneuzel” maar ik geloof erin dat je terugkrijgt wat je uitzendt. Niet zozeer á la minuut en één op één. De gierige vrek ziet met een betraand gezicht zijn einde naderen omdat eenzaamheid ten deel valt. Dit is de prijs die betaald wordt voor die gevulde bankrekening, maar leeggeroofde ziel. Met wat naastenliefde laat je de wereld beter achter dan je haar ooit aantrof. Namasté!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten